ارائۀ‌ الگویی برای افزایش خلاقیت در آموزش کارگاههای طراحی رشته‌ مهندسی معماری

مطالعات بر روی فرایند یادگیری از قرن بیستم آغاز شد. روان­شناسان رفتارگرا یادگیری را امری موروثی و تابع حواس می‌دانستند؛ با مطالعات تکمیلی شناخت‌گرایان یادگیری محصول تمایزات ذهنی یادگیرنده‌ها عنوان شد. درواقع تمایزات ذهنی افراد به الگوی ثابتی در رفتار و عملکرد منجر شده که از آن به­عنوان سبک یادگیری یاد می‌شود. منظور از سبکها ترجیح افراد در استفاده از تواناییها‌ی یادگیری است. این مقاله با هدف شناسایی تمایزات ذهنی یادگیرنده‌ها و ارتباط آن با عملکرد خلاق دانشجویان در کارگاههای طراحی معماری است. ازاین­رو، این پرسش مطرح می‌شود که سبکهای متمایز یادگیرنده‌ها چگونه عملکرد آنها را متأثر می‌سازد؛ یا به عبارتی چگونه با بهره‌گیری از سبکهای متمایز یادگیرنده‌ها می‌توان در کارگاههای طراحی معماری بستری برای بروز خلاقیت دانشجویان فراهم ساخت. راهبرد اصلی برای پاسخ‌گویی به این پرسش، باتوجه­به رویکرد کمّی تحقیق، از نوع همبستگی است که اثربخشی سبک یادگیری بر عملکرد خلاق را مورد ارزیابی قرار می‌دهد؛ در جمع‌آوری اطلاعات از ابزار سنجش سبک یادگیری هِرمان(HBDI) استفاده شده است. از نرم افزار تحلیل‌آماری(SPSS) برای راستی‌آزمایی مطالعات تئوری از طریق تحلیل داده‌های کمی استفاده شد. دستاوردهای این مقاله نشان می‌دهد که یک رابطه‌ی معناداری بین سبک یادگیری تعاملی و عملکرد تحصیلی وجود دارد. یافته‌های این تحقیق می‌تواند امر هدایت هر چه مؤثرتر و خلاق‌تر آتلیه‌های طراحی معماری را به ویژه با کاربست فعالیتهای گروهی بهبود بخشد.